Rozdział 6

KILKA MIESIĘCY PÓŹNIEJ

   Dokładnie pamiętam ten czas, kiedy poznałem Carmelitę Ramos. To było takie wkurzające, wredne, małe, irytujące, cwane ale... Straciłem wtedy dla niej całkowicie głowę. Później stało się, to co się stało, czyli poszedłem do niej i przespałem się z nią. Myślałem, że uda mi się ujarzmić złośnicę, ale w zamian za to - wyjechała z powrotem do Włoch! Jak się dowiedziałem? Byłem na treningu, kolejny dzień nieobecny, bo gdy dzwoniłem do Lity, ta nie odbierała. Dziwne. Wtedy pojawił się Ramos, lekko nabuzowany. Pamiętam jak Arbeloa zapytał się go, dlaczego taki jest. Ten wtedy powiedział, że Lita wyjechała z powrotem do Mediolanu. Dzień później już w słuchawce telefonu słyszałem, że numer nie istnieje. Czyli go zmieniła. W tym momencie jej w ogóle nie rozumiałem. Wyjechała, dlaczego? 

  Stałem na murawie z chłopakami i czekaliśmy aż pojawi się Ancelotti. Śmiałem się z Jese, który lamentował, jak przed każdą randką z Albą. Czasem to było męczące, no ale... Taki już jego urok. W końcu pojawił się trener ze swoją trenerską świtą. 

   - Wszyscy? Żaden się nie obija w szatni? - zapytał. Był dziś w dobrym humorze, to trzeba było przyznać. 

   - Trenerze, posłusznie melduję, że nie ma Ramosa - zaśmiał się Marcelo. 

   - Sergio dziś nie będzie - powiedział uśmiechnięty Iker. - Od rana siedzi na porodówce z Mayą - dorzucił. 

   - Dokładnie od piątej rano! - dorzucił kuzyn dziewczyny Lobo. 

   - O, to pępkowe się za niedługo szykuje! - Angel klasnął radośnie w dłonie. 

   - A może tak żebym nie słyszał? - zaśmiał się trener. - Ramosowi jeszcze będziecie gratulować, a teraz zaczynamy okrążenia! Biegusiem! - zawołał, a my posłusznie ruszyliśmy truchtem po liniach boiska. 

 Właśnie wychodziłam z nowo otwartego sklepu Prady w centrum miasta, kiedy usłyszałam, że z mojej torebki słychać dzwonek mojej komórki. Westchnęłam ciężko i wszystkie kolorowe torby z zakupami przełożyłam na jedno ramię, wygrzebałam telefon i spojrzałam na wyświetlacz. Dzwonił mój brat. Nacisnęłam na zieloną słuchawkę i przyłożyłam telefon do ucha.

   - No co tam, Sergio? - mruknęłam.

   - Carmelita, mam córkę! - wykrzyczał do słuchawki. - Rozumiesz?! Mam córkę! - krzyczał uradowany.

   - Super, a jak się obie czują? - zapytałam obojętnie.

   - Wszystko jest dobrze. Maya odpoczywa, rodziła siedem godzin, a Victoria jest prześliczna! Musisz przyjechać i ją zobaczyć, naprawdę!

   - To już nawet macie dla niej imię? - zdziwiłam się. - Wiesz jak ja kocham dzieci...

   - Victoria Paqui Ramos Casares! Tak czy siak przyjedziesz, bo zostaniesz jej matką chrzestną!

   - Pięknie... CO?! Ja jej matką chrzestną?! Sergio, chyba coś cię boli!

   - Nie masz nic do gadania, Carme! Już postanowione! Przyjeżdżasz do Madrytu, czy tego chcesz czy nie. - dorzucił. - A teraz muszę kończyć, bo pasuje zadzwonić do rodziców i chłopaków.

   - I ogłosić na Twitterze całemu światu, że już zostałeś ojcem? - zakpiłam.

   - Między innymi. Do zobaczenia, Lita! - powiedział i się rozłączył. On chyba postradał zmysły, naprawdę!

   Dużego wyboru nie miałam, kiedy dwa dni później dowiedziałam się, że mam już zabukowane bilety lotnicze. Z wielką niechęcią się spakowałam, pożegnałam z ciotką i ruszyłam na lotnisko. Nie dosyć, że pogoda podzielała mój humor, to jeszcze okazało się, że lot będzie opóźniony. Siedziałam w hali odpraw i grzecznie czekałam na ten nieszczęsny samolot. Moim kolejnym pechem było to, że obok przysiadł się młody chłopak, który próbował na mnie swoje tanie chwyty na podryw, a wszystkie plastikowe krzesełka były już pozajmowane... Albo go ignorowałam albo odgryzałam się, a ten nadal nic sobie z tego nie robił. Był twardy, tylko szkoda, że bez żadnych, nawet najmniejszych szans na cokolwiek.

Po długich męczarniach z tym kolesiem, w końcu mogliśmy już kierować się na pokład samolotu. Na szczęście miał miejsce daleko ode mnie. Odetchnęłam z ulgą, nałożyłam słuchawki na uszy i zaczęłam drzemać. Tylko żeby przeżyć te kilka dni w Madrycie, potem wracam, dalej znów będę musiała przyjechać na chrzciny, a później zapewne spotkam ją dopiero na jakichś świętach albo pierwszych urodzinach.

   Złapałam taksówkę i podałam adres swojego dawnego, madryckiego mieszkania. Na miejscu rzuciłam torbę na kanapę i poszłam do łazienki. Chciałam wziąć prysznic, później się przebrać i wyjść na miasto. Zapaliłam w łazience światło i weszłam do środka. Nagle coś dziwnego we mnie uderzyło. Wspomnienia. Gdy całkowałam się z Isco, gdy zamknęłam mu te drzwi przed nosem, a później wciągnęłam tu za sobą. Mam tylko nadzieję, że go przez te kilka dni nie zobaczę, bo będzie jeszcze gorzej!

  Wyszłam z mieszkania i skierowałam się do centrum handlowego - zakupy, jak to potrafi odprężyć człowieka! Ledwo przekroczyłam próg jednego sklepu i... ODWRÓT! ODWRÓT! ODWRÓT!!! Miałam ochotę się schować! Spanikowałam i zanim zdążyłam zrobić w tył zwrot to... 

   - Lita?! - usłyszałam i stwierdziłam, że już po mnie. Zacisnęłam mocno zęby i wypuściłam powietrze z płuc. Odwróciłam się, nakładając na twarz lekki uśmiech, a on już stał przede mną.

   - Cześć, Isco! - zawołałam. - Jak miło cię widzieć - mruknęłam, udając, że niezmiernie się cieszę. 

   - A ty jak zwykle milutka - zaśmiał się i pocałował mój policzek, a ja aż przymknęłam powieki. Niech ode mnie odjedzie! Niby dlaczego wyjechałam? Żeby zacząć go mieć daleko w czterech literkach! - Twój przyjazd zapewne wiąże się z narodzinami bratanicy? 

   - Tak jakby - przewróciłam oczami. - A ty co tu robisz? 

   - Zapewne to samo co ty, robię zakupy - zauważył. - Lita, możemy pogadać na spokojnie? - przymrużył powieki. 

   - O czym? - zdziwiłam się. 

   - Może o tym co się stało przed twoim wyjazdem? - zapytał, a ja poczułam jak uderza we mnie fala gorąca. Myśl Lita jak się z tego wyplątać!

   - Czyli tak jak myślałam, nie mamy o czym rozmawiać, Isco - powiedziałam pewnie. 

   - Carmelita, czyli według ciebie, w twoim mieszkaniu nic nie miało miejsca? 

   - Miało, ale zapomnij o tym, jasne Alarcon? - przewróciłam oczami. - Do zobaczenia nigdy - warknęłam i ruszyłam dalej przed siebie, ale ten złapał mnie za nadgarstek i obrócił do siebie. - Mam zacząć piszczeć? - zmierzyłam go wzrokiem. Ten kretyn poruszył brwiami i po chwili już czułam jego usta na swoich. Dlaczego on musiał być taki obłędny gdy całował? Odwzajemniłam pocałunek, ale gdy przestał... Po prostu oberwał w policzek! Niech sobie nie myśli, że na jego głupie gierki, mi mięknął kolana. Chociaż tak właśnie było... Teraz już odeszłam definitywnie, a on tam został, na szczęście.

   Następnego dnia leniuchowałam ile mogłam, bo wieczorem wyszłam z Albą i Jese do klubu. Podobno zrodziła się pomiędzy nimi wielka miłość, czy coś... Myślałam, że uduszę na miejscu Rodrigueza, gdy wspominał o Isco, ale przeżyłam. Gdy wróciłam do domu, od razu położyłam się spać.

 Po obiedzie, chińszczyźnie, którą zamówiłam sobie do mieszkania, postanowiłam wziąć prysznic i się przebrać. W końcu musiałam iść i zobaczyć dziecko mojego brata! Ubrałam jeansy, koszulkę z podobizną Beatelsów i skórzaną kurtkę. Zabrałam swoja torbę i wielkiego, białego miśka, którego wczoraj kupiłam dla Victorii.

 Stanęłam przed drzwiami mieszkania mojego brata i zapukałam. Po chwili otworzył mi Sergio i szeroko się uśmiechnął. 

   - Jesteś! - poruszył brwiami. - Cieszę się, naprawdę! - wpuścił mnie do środka. 

   - To dobrze! - zaśmiałam się. - Masz - podałam mu przytulankę. - Tak, żebym nie wyszła na wyrodną ciotkę. 

   - I tak nią będziesz - zażartował Lobo, a ja zmierzyłam go wzrokiem. - Oj no żartuję - zaśmiał się i wtedy mocno mnie przytulił. - Wejdź. Mała jest w łóżeczku w salonie, a ja pójdę po Mayę. Drzemie w sypialni. - powiedział, kładąc przytulankę na komodzie. Zniknął w małym korytarzu, a ja niepewnie weszłam w głąb salonu. Faktycznie, stało w nim jasne łóżeczko, obłożone białymi poduchami i kocykami. Podeszłam bliżej i zajrzałam do środka. Pomiędzy tymi poduszeczkami i materiałem leżała mała istotka. Mała, śpiąca dziewczynka. Była nieziemsko podobna do mojego brata. Przykucnęłam, opierając się o ramę łóżeczka. Wpatrzyłam się w tą kruszynkę, jak delikatnie oddycha. Po chwili zaczęła ziewać, a ja się uśmiechnęłam. Otworzyła oczka. Miała je takie duże i brązowe! W tym momencie poczułam jak łza spływa mi po policzku. Sama kilka lat temu mogłam mieć taki mały skarb. Wystarczyło, że zobaczyłam ją, a wszystko sobie przypomniałam. 

   - Siostra, poznaj Mayę - usłyszałam głos Sergio. Wstałam, ocierając policzek i spojrzałam na nich. Obok Ramosa stała wysoka szatynka, a ja po prostu stałam i patrzyłam się na nią. Znałam ją. Wtedy powiedziała, że we mnie wierzy, że wszystko będzie dobrze. Uwierzyłam, ale z tym, że jednak jej więcej nie zobaczę. 

***
Taka niespodzianka po dwóch dniach xd 

Przed nami tylko jeszcze jeden rozdział i epilog!

Dziś Gran Derbi! Czekamy!