Prolog

Wyszła z domu i włączyła muzykę na swoim Ipodzie. Mocniej zasznurowała buty i zaczęła swój poranny jogging. Kiedy znalazła się w parku, oparła nogę o ławkę i rozciągała się. Ławkę dalej zobaczyła płaczącą dziewczynę . Bez zastanowienia podeszła do niej szybkim krokiem.

   - Przepraszam, czy coś się stało? – zapytała i usiadła obok niej.

   - Bo życie jest do bani - usłyszała w pierwszej chwili, zmarszczyła brew. 

   - Dlaczego tak sądzisz? 

   - Straciłam... - zachlipała.

   - Straciłaś, co? 

   - Dziecko – powiedziała ochrypłym głosem i dalej chowała twarz w swoich dłoniach.

Wydawała się bardzo młoda, jak na przyszłą matkę. Ni stąd ni zowąd przytuliła się do niej i dalej płakała.

   - Ile masz lat? – zapytała z ciekawości.

   - Osiemnaście - odpowiedziała i wreszcie spojrzała na nią. Podała jej chusteczkę, a ona wytarła swoją zapłakaną twarz. - Nie oceniaj mnie źle. Wiem, że myślisz, że jestem za młoda na to – dodała cicho, a druga przytaknęła zgodnie z jej myślami. - Tak to jest, kiedy dziecko poczuje trochę luzu i wolności - zaśmiała się gorzko, jakby karciła sama siebie i na nowo się rozpłakała. Szkoda jej było, naprawdę. Pomimo tak młodego wieku, stracić dziecko to straszna trauma na resztę życia.

   - Jak się nazywasz? – zapytała.

   - Carmelita – odpowiedziała cicho – I proszę, nie mów tego nikomu, co ci powiedziałam.

   - Nie ma sprawy. Ja nazywam się Maya.

***

No to startujemy z nowym opowiadaniem :) Nowym i krótkim, bo liczącym prolog + 7 rozdziałów + epilog :)

Tak jak wcześniej zapisałam w zakładce, opowiadanie dedykuję Nataleczce, Inszy oraz Moniice :) 

Koniec rozpisywania się, przede mną dwa mecze do obejrzenia - Barcelona vs Rayo i później Villarreal vs Celta! 

EDIT. GOL w drugiej minucie! ♥ ADRIANO ^^